Voordat de nieuwe pandemie van het coronavirus de wereld trof, besteedde Nigeria 42% van haar inkomsten aan schuldaflossing. We zijn vandaag bij een nieuwe realiteit aangekomen: zelfs als we 100% van ons inkomen besteden aan de wederopbouw van onze economie, zal het nog steeds niet genoeg zijn.
COVID19 heeft zoveel schade aan de wereldeconomie aangericht, en dit is nu heel duidelijk in het Westen. Maar we moeten geen troost putten uit een vals gevoel van veiligheid dat landen als Nigeria ofwel immuun zijn voor de grillen van deze plaag of dat we niet zo hard getroffen zouden worden. De reden waarom landen op het westelijk halfrond grotere aantallen rapporteren dan ontwikkelingslanden, is voornamelijk te wijten aan de beschikbaarheid van tests en realtime informatie.
Onwetendheid is in dit geval geen gelukzaligheid. We zullen spoedig de waarheid kennen en helaas zal deze waarheid ons niet bevrijden. Het zal ons schokken. Als we onze havens van binnenkomst vroegtijdig hadden gesloten, hadden we waarschijnlijk betere redenen gehad om hoopvol te zijn. Het verleden is echter voorbij, maar we moeten proactief zijn in de toekomst.
Ik haat het om de brenger van slecht nieuws te zijn, maar Nigeria en andere Afrikaanse landen moeten de ergste gevolgen van deze plaag nog zien. Daarom moeten we ons verenigen en kwijtschelding van schulden zoeken, als direct gevolg van de impact van deze pandemie op onze economieën.
En we hebben een perfect geval omdat bijna elk Afrikaans land met een COVID19-besmetting een indexgeval had dat zijn oorsprong vond buiten het continent. De indexcase van Nigeria was Italiaans, die van Liberia was Zwitsers. Ethiopië had een Japanse index. Het hoofdgeval van Zuid-Afrika was Zuid-Afrikaans, maar hij en zijn gezin raakten besmet in Italië.
Deze crisis zou een gemeenschappelijk doel in Afrika moeten afdwingen. En nog meer in Nigeria. Dit gaat de politiek te boven. Voorbij religie. Buiten de regio. En verder dan etniciteit. Naarmate de crisis vordert, kan deze als existentieel worden omschreven.
Hoewel het waar is dat de internationale gemeenschap in een situatie als deze moet investeren in alle landen die hulp nodig hebben, moeten we volwassen genoeg zijn om te zien dat dat niet gaat gebeuren. Het enige dat het coronavirus in Afrika in de weg staat, zijn wijzelf. En we moeten niet in paniek raken door de doemscenario's die door analisten worden geschetst. Ze bedoelen het goed, maar als ze alleen maar vuur roepen in een overvol theater, zullen hun goede bedoelingen alleen maar wijdverbreide paniek veroorzaken.
We moeten niet vergeten dat velen van hen hadden voorspeld dat Nigeria in 2015 zou ophouden te bestaan als rechtspersoon, maar hier zijn we dan.
We hadden het wilde ebolavirus en we hebben het verslagen omdat we niet in paniek raakten. Diezelfde nuchterheid moeten we toepassen op deze crisis. Maar dit betekent niet dat we naar het andere uiterste moeten gaan en al te optimistisch of poëtisch moeten worden.
Zelfs als we een hoge menselijke tol van dit virus zouden kunnen vermijden, zouden we niet kunnen ontsnappen aan een veel hogere economische tol. Misschien hebben we een recessie. De uitdaging moet nu zijn om het te verminderen, aangezien we het niet kunnen vermijden. We zien nu al gedwongen devaluaties van de Kaap tot Caïro. Deze zullen ongetwijfeld leiden tot interne inflatie, wat problemen zal opleveren voor landen als Nigeria, die een hoge buitenlandse schuldenlast in dollars hebben.
De Economische Commissie voor Afrika van de Verenigde Naties voorspelt nu al dat de groei van Afrika op zijn minst zal dalen tot 1.8%, en misschien nog wel meer. Houd er rekening mee dat we, dankzij landen als Rwanda, Ethiopië en Tanzania, dit jaar naar verwachting met 3.2% zouden groeien.
Geconfronteerd met deze crisis kan Afrika er niet eens aan denken om terug te vallen op China of het Westen. Wanneer een land als de VS worstelt om zijn eigen gezondheidswerkers te voorzien van persoonlijke beschermingsmiddelen, zal Afrika niet hoog op de agenda staan. Waar China zich afvraagt hoe het zichzelf aan de wereld moet uitleggen als dit wegebt, zullen onze uitdagingen ver uit hun gedachten zijn. We moeten op onszelf terugvallen, anders vallen we hals over kop. We moeten de verantwoordelijkheid nemen om ons een weg te banen uit een uitdaging die ons van buiten het continent werd opgedrongen.
Dit is de tijd voor al het geld dat in Afrika wordt verdiend, om in Afrika te blijven. We moeten ziekenhuizen bouwen. We hebben economieën om opnieuw op te starten. We hebben burgers om voor te zorgen en weer aan het werk te gaan. We zouden zeker geen geld uit Afrika naar Azië en het Westen moeten sturen. Niet nu en niet in de nabije toekomst.
De olieprijzen zijn gecrasht en dat alleen zou niet genoeg moeten zijn om een crisis te veroorzaken. De huidige olieprijs was immers lager dan nu, toen president Obasanjo en ik op 29 mei 1999 aantrad. Toch hebben we Nigeria's volledige buitenlandse schuld afbetaald.
Er zijn echter twee opmerkelijke verschillen. De eerste is dat we tussen 1999 en 2007 een geweldige kast hadden. We hadden de juiste mensen die onze economie bemanden. We zouden zeker niet hebben voorgesteld om een lening van $ 500 miljoen aan te gaan om de Nigeriaanse televisieautoriteit te digitaliseren, of ₦ 37 miljard te besteden aan de renovatie van het National Assembly-complex (dat vanaf het begin is opgebouwd voor minder dan 20% van dat bedrag).
De huidige Nigeriaanse regering heeft een ernstig gebrek aan gekwalificeerde handen. En niets bewijst dit dan de toestand van het voorzitterschap zelf. Te bedenken dat het, nadat we de afgelopen vijf jaar ₦ 13 miljard aan de State House Clinic hebben besteed, vrijwel nutteloos is, aangezien we voor de grootste volksgezondheidsuitdaging van ons nationale leven staan. Dat is een verwijzing naar de staat van onze federale regering.
Het tweede en misschien wel belangrijker is dat we niet te maken hebben gehad met een wereldwijde pandemie van deze omvang (hoewel we wel het H5N1-incident hadden).
Zoals het er nu uitziet, is de wereld te veel bezig met haar uitdagingen om prioriteit te geven aan Afrika, en dus moeten we prioriteit geven aan onszelf. De kwestie dat Nigeria op dit moment 6.9 miljard dollar wil lenen, toont de bijna waanvoorstellingen van onze regering aan. Niemand heeft dat soort geld om rond te smijten.
China en Amerika, voorheen onze twee grootste schuldeisers, hebben hun economieën voor biljoenen dollars getroffen. Als ze konden, zouden ze in dit stadium overwegen om van ons af te nemen.
Hoe komt het dat de Nigeriaanse regering altijd snel wil lenen? Het getuigt van een luie mentaliteit en een onvermogen om de offers te brengen die nodig zijn om de economie in vorm te krijgen. Erger nog, het bewijst dat we tot nu toe niet in staat zijn om out-of-the-box te denken voor echte oplossingen. We kunnen niet op zoek zijn naar enorme bedragen terwijl onze ambtenaren luxe auto's van buitenlandse makelij in ontvangst nemen. We kunnen niet als een serieus land worden beschouwd als we weigeren de losbandigheid te verminderen en in plaats daarvan hulp van buitenaf zoeken om onze inefficiënties te financieren.
Zelfs in onze eigen individuele huizen, als het krap wordt, moeten we eerst bezuinigen op onnodige uitgaven en dan zoeken naar creatieve manieren om fondsen te genereren en onze huishoudeconomie te ontwikkelen, voordat we zelfs maar externe financiering zoeken. Een situatie waarin de Nigeriaanse regering altijd externe financiering zoekt, die overigens moet worden terugbetaald als ze ooit wordt toegekend, getuigt momenteel van een ontoereikendheid in het denkproces van onze leiders.
Dus, afgezien van het vragen om schuldverlichting, wat kunnen we realistisch gezien doen om onszelf te beschermen tegen het soort economische ineenstorting dat zou kunnen leiden tot sociale onrust in Nigeria?
We kunnen beginnen waar we de meeste invloed hebben, de wereldwijde olie-industrie. Om onze economie te redden, moet Nigeria onmiddellijk pendeldiplomatie voeren om Saoedi-Arabië en Rusland ertoe te brengen hun meningsverschillen bij te leggen en een einde te maken aan de prijzenoorlog die de olieprijs bijna evenveel beïnvloedt als de pandemie.
Het kartel van de Organisatie van Olie-exporterende Landen (OPEC) is op dit moment kwetsbaarder dan Rusland. Ja, Rusland is ook kwetsbaar, maar wij ook. Rusland heeft een vrijwel stabiele gasmarkt in Europa. We doen niet. We zijn dus veel kwetsbaarder. Deze prijzenoorlog heeft niet alleen ernstige gevolgen voor Nigeria en Angola, maar heeft ook gevolgen voor de waardering van ARAMCO en vertraagt vitale beslissingen, wat verontrustende tekenen zijn.
Nigeria moet haar gewicht in de schaal leggen (zoals we in het verleden hadden gedaan) om een vroegtijdige stopzetting van de vijandelijkheden af te dwingen, zodat de olieprijzen omhoog kunnen gaan.
En ten tweede moeten we erop aandringen dat de Abacha-plunderingen die door verschillende westerse regeringen zijn achtergehouden, onmiddellijk en onvoorwaardelijk worden teruggegeven aan Nigeria. We hebben te maken met een humanitaire crisis. Ik geloof dat president Trump een redelijke man is. Hij weet dat als er niets wordt gedaan om de voorzienbare ontwrichting van de Afrikaanse economieën te voorkomen, de volgende golf van massale migratie naar de Verenigde Staten niet uit Mexico zal komen.
Het ergste wat we nu kunnen doen, is handenwringen en naar buitenstaanders kijken. Niet nu. Het leiderschap in Abuja en de rest van Afrika kan het zich niet veroorloven om lusteloos te zijn terwijl de rest van de wereld probeert te redden wat ze kunnen van hun economieën.
In Nigeria is al duidelijk dat we de begroting voor 2020 moeten laten varen en met een meer realistische begroting moeten komen. Onze oliebenchmark zit er ver naast. En we zijn zeker niet langer in staat om meer dan ₦ 100 miljard te budgetteren voor onze wetgevende macht en bijna ₦ 50 miljard voor het voorzitterschap (in werkelijkheid waren we nooit in staat om dat te doen).
Andere Afrikaanse landen moeten eveneens herbegroten en opnieuw toewijzen en de uitgaven verminderen. We kunnen geen luxe uitgeven als onze behoeften zijn geëxplodeerd.
We staan op een kruispunt en we moeten nadenken en handelen om de juiste weg te bewandelen. De geschiedenis zal ons vergeven als we de verkeerde beslissingen nemen, maar ze zal ons zeker niet vergeven als we geen beslissingen nemen in de misplaatste overtuiging dat anderen ons zullen redden. Als Nigeria zichzelf niet redt in dit seizoen van een wereldwijde noodsituatie, zullen we misschien ontdekken dat er een nieuwe wereldorde zal ontstaan en zullen we niet langer de reus van Afrika zijn. We zijn misschien niet eens de Reus van West-Afrika als we niet onmiddellijk daadkrachtig optreden.
Atiku Abubakar is een voormalig vice-president van Nigeria en presidentskandidaat van de Democratische Volkspartij (PDP) bij de presidentsverkiezingen van 2019.
