Simon Ateba is hoofdcorrespondent van het Witte Huis voor Today News Africa voor president Joe Biden, vice-president Kamala Harris, de Amerikaanse regering, de VN, het IMF, de Wereldbank en andere financiële en internationale instellingen in Washington en New York.
Van buiten Nigeria en luisterend naar Radio France international, hoorde ik voornamelijk negatieve nieuwsberichten over het dichtstbevolkte land van Afrika.
Het was een corrupt land geregeerd door legergeneraals. Het was een gevaarlijk land waar lijken over de straten lagen terwijl gewapende bendes slaags raakten.
Een plek waar peetvaders met plezier hun spel van corruptie speelden en de planeet kriskras doorkruisten in privéjets.
Het was een land waar moslims en christenen regelmatig oorlogen voerden en honderden langs het pad werden afgeslacht.
Het was een plek waar ontvoerders miljoenen verdienden door ongelukkige burgers mee te nemen en te dreigden hun hoofd eraf te schieten, waar militanten oliepijpleidingen bombardeerden en naar believen soldaten neerschoten.
Het was een land waar het politiegeweld torenhoog was, waar agenten mensen doodschoten voor slechts een fles water! Waar presidenten alles verduisterden wat ze konden en hardhandig contant geld naar Zwitserse banken smokkelden! In dat land was iedereen corrupt.
Het was een slechte plek om te zijn. Het was een hel op aarde.
Toen ik besloot verder te gaan dan de krantenkoppen en de dingen zelf te zien, werd er namens mij gebeden. Mensen raakten me voor de laatste keer aan. Een vriendin van mij die me voor die tijd alleen maar kuste, me tot mijn grote verbazing op de lippen kuste en een traantje wegpinde bij het afscheid.
Vrienden die me kenden als een lieve filosoof huilden hevig en vroegen zich af of ze me ooit zouden zien! Vijanden kakelden toen ze me afschreven. Geliefden dachten dat ik verloren was. Ik was al een dode man in een gevaarlijk land! Een man die zelf zijn overlijdensakte had getekend.
Eenmaal in Lagos was ik inderdaad verdwaald. De verwarring was ondraaglijk. De verkeersruzie was onvoorstelbaar. De nieuwsberichten waren waar. Acht generaals hadden het land geregeerd. De weinige burgers die de troon hadden bereikt, waren omvergeworpen of vermoord.
Mensen maakten misbruik van de chaos en pleegden kwaad. Het was waar, er was kwaad. Er waren moorden. Er was onzekerheid. Wetteloosheid was ook alomtegenwoordig. Nigeriaanse politieagenten schoten naar believen ongelukkige Nigerianen neer. Maar niet iedereen was slecht. Niet iedereen was oneerlijk. Nigeria was een land dat probeerde zijn verleden achter zich te laten. En de negatieve verhalen waren slechts een deel van het verhaal. Het andere deel dat nooit werd verteld, was de kant van het Nigeriaanse volk. De meeste mensen waren eerlijk. Betrouwbaar. Religieus. Goede mensen.
De meeste mensen wentelden zich in ellende en vervloekten regeringsfunctionarissen die het leven zo ondraaglijk voor hen maakten. Het leven drukte zo hard op hen dat ze nauwelijks konden ademen, terwijl ze al het mogelijke deden om de maag vol te houden en de lichten aan.
Ze wilden een systeemverandering. Ze wilden een beter leven. In januari was Nigeria enkele dagen lang stilgelegd na een staking over de afschaffing van de subsidie op premium motorbrandstof. Kantoren, banken, luchthavens, winkels zaten achter slot en grendel. Mensen gingen de straat op om hun woede en moedeloosheid te uiten. Om hun waardigheid terug te winnen. De waardigheid van de reus van Afrika. De waardigheid van Nigeria, 's werelds meest bevolkte zwarte natie.
Twee maanden na die succesvolle protesten vraag ik me af of degenen die in paleizen wonen en zich verplaatsen in privéjets en een overvloed aan assistenten, gehoor hebben gegeven aan de Nigeriaanse oproep.
